అప్పట్లో ఆ రోజులే వేరులే అబ్బ ఇప్పటితో పోల్చితే… 

1980 - 90లలో జీవనం ఎలా వుండేది?
తెలియాలంటే మాత్రం తప్పని సరిగా చదవాలి మరి.

డబ్బుకు ప్రాధాన్యం ఇప్పటి తో పోల్చితే, అప్పట్లో బాగా తక్కువ. అయినా కూడా ఆ తక్కువ దొరకాలన్న చాలా కష్టంగా ఉండేది 

2000కు ముందు వరుసగా 3, 4 ఏళ్లు కరువు వచ్చినా,
బియ్యం, తదితర నిత్యావసరాల ధరలు పెరగలేదు.

విశాలమయిన ఇళ్ళు. అపార్ట్మెంట్స్ దాదాపుగా లేవు. ఎక్కువగా మట్టి మిద్దెలు మరియు బోద కొట్టాలు ఉండేవి.

రోజూ ఇంటికి భిక్షానికి వచ్చి, పెట్టిన అన్నం, కూరా సంతోషంగా తీసుకుని వెళ్ళే వారు.

సంక్రాంతి వస్తుందంటే, పోటీలు పడి అమ్మాయిలు ఇంటి ముందు పెద్ద పెద్ద ముగ్గులేశే వారు. గంగిరెద్దులు ఊరిలో ఇంటి ఇంటికి వచ్చేవారు.

కేటరింగ్లు లేవు. ఏ శుభకార్యం జరిగినా, బంధువులు పది రోజులు ఉండి,
తలా చెయ్యి వేసి, వంటల నుంచీ బట్టలు ఉతికే వరకు అన్నీ చేసే వారు.

పిల్లలకు స్వీట్స్, కారప్పూస అన్నీ ఇంటిలోనే తయారు చేసి, అత్తయ్యలు తెచ్చేవారు.

ఎందరో పిల్లలు బంధువుల ఇళ్ళల్లో ఉంటూ చదువుకునే వారు.

బంధువులు వస్తే రెండు మూడు వారాలు ఉండి వెళ్ళే వారు.
వాళ్ళు వెళ్లి పోతుంటే పిల్లలు వెంటపడి, “ఇపుడు వెళ్ళవద్దు” అని ఏడిచేవారు.
ఇపుడు బంధువులు వస్తున్నారంటే ఏడుస్తున్నారు.

ఎంత దూరమైనా ఊళ్ళో నడిచి లేక సైకిల్ పైనే వెళ్లే వాళ్ళం.
ఇపుడు ఇంటి పక్క షాప్ కైనా బండి తీయాల్సిందే.

రిక్షా వాడు బాడుగకు పావలా తక్కువకు బేరమాడితే,
“ఇంకో పది పైసలు ఇప్పించండి బాబు” అని బతిమాలే వాడు.
ఇపుడు ఆటో వాడు చెప్పిన రేట్ కు తక్కువ అడిగాం అనుకో,
పడ తిట్టి పోకుండా ఉంటే మన అదృష్టం.

స్కూటర్, లునా, మోఫా ఉండేవి.
స్కూటర్ అంటే బజాజ్ చేతక్.
బుకింగ్ చేస్కుంటే, 1–2 సంవత్సరాల తరువాత వచ్చేది.
అప్పట్లో ఎక్కడికైనా పెద్ద పెద్ద పట్టణాలకు పోవాలంటే దగ్గర్లో ఉన్న రైల్వే స్టేషన్ కు పోయేవారు అప్పట్లో రైలు టికెట్ కూడా కార్డు రూపంలో ఉండేది.
సాయంత్రం వేళ బస్సులో  వెళ్తుంటే, స్టేషన్ ల మధ్య గూళ్లకు చేరుకుంటున్న వేల కొద్దీ పక్షుల సందడి కనబడేది, వినబడేది.
ఇపుడు ఏమీ లేదు. నిశ్శబ్ధం.

 బస్ లలో మనుషులు మాట కలిపి,
తెలియని వారయినా కష్ట సుఖాలు చెప్పుకునే వారు.
ఇపుడు తెలియని వారితో మాట్లాడితే ప్రమాదమే!

అప్పుడు డాక్టర్ కూడా అలాగే ఉండేవారు గవర్నమెంట్ హాస్పిటల్స్ లో నీడిల్ (సిరంజి నీడిల్) ఎవరివి వారు కొను కొన్ని తీసుకు వెళ్ళువారు.
ఇన్ని కొత్త రోగాలు, స్పెషలిస్ట్ లు లేరు.

ఇంటిలో నాయనమ్మ, తాతయ్యలు తప్పక ఉండే వారు.

కూల్ డ్రింక్ అంటే గోలి సోడా మరియు నన్నారు బలే ఉండేది.

ప్రతి వేసవి సెలవులు తప్పక అమ్మమ్మ, తాతయ్య ల ఇంటికే.
మధ్యాహ్నం చెట్లు ఎక్కడం, కాయలు కోయడం తప్పనిసరి. కబడ్డీ మరియు కుంటిఆటా మరియు ఈత  (స్విమ్మింగ్)ఆ రోజులు తలచుకుంటే బాగుఉండేవి.

నీళ్లు ఎక్కడ పడితే అక్కడ చేతి పంపులు (బోరింగ్లు)క్రిందనైనా త్రాగేసే వారు.
వాటర్ ఫిల్టర్ లు లేవు.

వేసవిలో రోజూ సాయంత్రం 7కు కరెంట్ పోయేది.
కిరోసిన్ తో పని చేసే లాంతర్లు మరియు బుడ్డిలు, లాంతరు గ్లాస్లు చెమ్మలపిండి(బూడిద)తోమి సిద్ధం చేసే వారు.

గ్రామాల్లో ఎద్దుల బండ్లు పై సరదా సవారీ.

కోడి కూతతోనే నిద్ర లేవటం.
అలారంలు లేవు.

అందరి ఇళ్ళలో నీటి బావులు,
వేడి నీటికి బాయిలర్లు లేవు కట్టెల పొయ్యి పక్కన ఒక పంత ఉండేది.

కుంటి ఆటా, కబడ్డీ, దాగుడు మూతలు(డిచ్), గాలి పటాలు, గోళీ గుండ్లు (ఏలుగుండ్లు)ఆటలు,
 క్రికెట్, కోతి కొమ్మచ్చి, సైకిల్ పందేలు — ఇవే మన ఆటలు.

ఉత్తరాలు, కార్డ్, ఇన్లాండ్ లెటర్స్ ప్రధాన సమాచార వారధి.
అపుడపుడు ట్రంక్ కాల్.
టెలిగ్రామ్ వచ్చింది అంటే దడే…
అర్ధరాత్రి అయినా వచ్చి తలుపు కొట్టి ఇచ్చే వారు.

టెలిఫోన్, ఫ్రిడ్జ్, టీవీ లు ఉన్నవారు గొప్ప ధనవంతుల కిందే లెక్క.

కాలేజీల్లో చదివే పిల్లలకు డబ్బులు పంపాలంటే ఎవరన్నా పక్కా వాళ్ళు వెళ్తుంటే లేకపోతే ఇంట్లో వాళ్ళు ఎవరో ఒకరు పోయి కాలేజీలో లేక స్కూళ్లో ఇచ్చేవారు.

ఇంటికి పిల్లలు ఉత్తరం రాసి పంపిస్తే,
దానిని పోస్ట్ మాన్ యే చదివి, వారికి వినిపించే వారు.

సినిమాకు వెళ్ళడమే గొప్ప ఆటవిడుపు.
సినిమా ప్రచారం గూడు రిక్షా, సినిమా వాల్ పోస్టర్లు మైదా పిండితో అతికించేవారు గోడలమీద 

 రిపిలు, రెనాల్డు పెన్, హీరో ఫౌంటైన్ పెన్ లు చాలా పేరు గాంచినవి.
Reynolds బాల్ పాయింట్ పెన్ అంటే క్రేజ్!

స్కూళ్లకు పిల్లల కోసం ఇంటర్వెల్ టైమ్ లో తినుబండారాలు ఉండేవి.
స్కూల్ కి పొయ్యే పిల్లలు నడిచి స్కూల్ కి వెళ్లి వచ్చెవారు.
పికప్ డ్రాప్ లు లేవు.

దీపావళికి పది నుంచి నెల రోజుల ముందే టపాసులు పేలుతుండేవి.
లక్ష్మీ పటాకులు, ఎర్ర పాటకులు, వంకాయ బాంబులు, రీల్స్ గోడకు వేలితో గోకడం రాయి మీద రాయి పెట్టి ఆ రాయి మద్యలో రీల్స్ బండపటకు పెట్టీ ఆ మధుర క్షణాలు బాగా ఉండేవి పిల్లలు అందరూ కలసి ఒక దగ్గర ఆడుకునేవారు.

గుడులలో హరికథా కాలక్షేపం సర్వ సాధారణం.

థియేటర్ కు వెళ్తే, నేల, బెంచి, కుర్చీ, బాల్కనీ టికెట్లు.
థియేటర్ లోపల సిగరెట్లు, బీడీలు కాల్చుతూ సినిమాలు చూసే వారు.
అలానే ట్రైన్స్, బస్ లలో కూడా యధేచ్చగా...

సినిమా పాటలకు లిరిక్స్ పుస్తకాలు పావలకు అమ్మేవారు.

పౌరాణిక, కుటుంబ, సామాజిక, భక్తిరస చిత్రాలదే రాజ్యం.

పెద్దలకు వార్తా పత్రికలు — ఈనాడు, ఆంధ్రజ్యోతి, ఆంధ్రప్రభ, ఉదయం, వార్త, ప్రజాశక్తి పేపర్ కూడా ఊరిలో ఒక దగ్గరకు వస్తే అక్కడకూర్చొని చదివేవారూ మరియు రేడియోలులో వార్తలు పాటలు వినేవారు.
పిల్లలకు — చందమామ, బొమ్మరిల్లు, బాలజ్యోతి.
గృహిణులకు — ఆంధ్రభూమి, స్వాతి వారపత్రికలు.
యువకులకు — యువ, స్వాతి మాసపత్రికలు.
పెద్దవారికి — రీడర్స్ డిజిస్ట్.
ప్రభుత్వ ఉద్యోగార్థులకు — ఎంప్లాయిమెంట్ న్యూస్ వీక్లీ.

వార్తలంటే రేడియో.
సినిమా పాటలంటే శుక్రవారం సాయంత్రం 7 గంటలకు “చిత్రలహరి”.
సినిమా అంటే నెలకోసారి DD నేషనల్ లో వచ్చే తెలుగు సినిమా.

దసరా, సంక్రాంతి పండగకి ఫ్రెండ్స్ తో కలసి కొత్త సినిమాలు చూడటం మహా సరదా.
ఎవరైనా ఫ్రెండ్స్ తను చూడని సినిమా చూసి ఉంటే వారితో కథ అడిగి మరీ చెప్పించుకోవడం అనుభూతి 

ఇలా గమ్మత్తైన విషయాలు ఎన్నో, ఎన్నేనో…
అప్పటి రోజులు గడిపిన వారికి మరుపురాని మధురానుభూతులు 
ఆ పాత మధురాలు… తిరిగి రాని అమృతస్మృతులు

కాదంటారా ఫ్రెండ్స్! అవునంటారని నా భావన

సమయం పెట్టి చదివిన మీకు అభినందనలతో

పాత రోజుల జ్ఞాపకాలు మనసు తడిపే మధురతలే…